Hoewel Taiji er eenvoudig uitziet met z’n zachte en ontspannen bewegingen, is dat (helaas) schijn. Het vraagt inspanning en toewijding om Taiji is haar volheid te ervaren. En is dat dan erg?
Schijnbare paradox
Wil je iets bereiken, laat staan excelleren, vraagt dat dan niet altijd oefening? Waarom dan niet met Taiji? Waarom verwachten we met taiji (lees yoga, meditatie,…) wél een snel resultaat. En is het moeilijk om te accepteren dat we er nog niet zijn. Dat we nog een weg af te leggen hebben.
We zijn verwend. Onze maatschappij is zo gericht op consumeren, dat het bijna lijkt alsof je Ontspanning in een potje kopen kunt. Een potje kant-en-klare yoga, of zakje instant mindfulness. Alsof je een nieuwe accesoire in je huis koopt. Pats Boem! Het is er. En als je het niet direct vindt? Dan shop je verder. We zijn niet meer gewend ergens echt moeite voor te doen.
Ontspanning klinkt passief. Misschien is dat het ook wel. Maar het is zeker niet iets passiefs. Ontspannen vraagt veel aandacht. Het loslaten van gewoontes, of ze nu mentaal of fysiek zijn, vraagt tijd en liefdevolle aandacht. Het is een proces van langzaam afbreken waar je jarenlang aan gewerkt hebt.
Is dat erg, dat het lang duurt? Omdat iets lang duurt, wil het niet zeggen dat het niet leuk is. Je leert veel van jezelf en elkaar. En zo lang je maar blijft relativeren, blijft er genoeg over om plezier over te hebben. Neem het allemaal niet te serieus. En blijf lachen om jezelf. En vooral ook met elkaar. Dat doen wij in de lessen zeker.
Successen vieren
Maar vier óók je kleine successen. Kijk niet alleen naar de weg die je nog wilt gaan, maar kijk ook eens terug en zie wat je al bereikt hebt. Waar je vandaan bent gekomen. Dat is zeker af en toe een feestje waard.
Zelfs Erle Montaigue, een grootmeester in de Taiji, vertelde dat hij na al die jaren en jaren training nog elke keer weer leerde. Door voelen wát je doet blijf je jezelf verbeteren. Daarmee blijven we altijd leerling, ons leven lang.