Zomaar een dag. Ik sta op het strand en kijk naar de zee. Het is een wat onstuimige dag en de golven zijn hoog. De een na de ander rolt over het strand. Wat mij intrigeert is het moment voor de golf breekt. Het moment dat de golf zijn hoogtepunt bereikt. Je voelt de golf aanzwellen en dan is er het kantelpunt, dan “dondert” het water omlaag. Op dat ene, korte moment voél je dat de golf gaat breken. Er lijkt even een stop te zijn, een moment van stilte.
Precies dát moment, daar bovenop die golf, zoek je op in taiji. Daar waar de ene beweging over gaat in de andere. Daar waar een stop lijkt te zijn. Maar die is er niet. Er is wel stilte, stilte tussen de bewegingen. Maar die stilte is geladen met wat er komen gaat. Net als een golf voel je de beweging aanzwellen. Je voelt dat je de top bereikt. Op die top kan er niet anders zijn dan dat er beweging volgt. Zo is taiji niet anders dan een golvende voorgaande beweging. De ene beweging vloeit schijnbaar moeiteloos over in de andere.
Is dit ook niet heel mooi toepasbaar in ons “normale” leven? Kunnen we de flow van het leven opzoeken door eens niet voort te razen en van de ene in de andere activiteit te duiken, maar de stilte op te zoeken. In die stilte te voelen wat het leven ons heeft gebracht en wat een natuurlijk vervolg kan zijn?
Uit stilte kan maar zo beweging ontstaan. Soms kan dat een wonderlijke wending opleveren. Iets waar je zelf niet zomaar aan had gedacht, simpelweg omdat je er nooit bij stil hebt gestaan. Is het niet interessant om de golf eens te rijden? Om eens te voelen wat de top van de golf voor jou in petto heeft?
Bron foto: https://www.pikist.com/