Midden in de Corona-chaos komt midwinter eraan. Midwinter is de donkerste dag van het jaar met de langste winternacht. Hoe ervaar jij deze tijd en kunnen we wat leren van de natuur in deze roerige tijden?
De winter is de tijd waarin de natuur zich terugtrekt. Er is geen groei, er is alleen rust. Maar er is niet niks. In de aarde wachten zaadjes op de lente. De aarde bewaart het nieuwe leven, want eens komt de lente en mag alles op aarde weer gaan groeien.
Dit jaar bracht ons COVID-19. Wij hebben er allemaal mee te maken, niemand kan eraan ontsnappen: het omgaan met onzekerheid, met de niet-maakbaarheid van het leven. Soms kost het moeite om niet op te gaan in de onrust en angst om ons heen en bij onszelf te blijven. Het kost moeite om de ellende niet te groot te maken en de mooie dingen te blijven zien. Juist die mooie dingen die de energie geven om door te gaan.
Alles wat draait heeft een punt waar geen beweging is, zoals het oog van een wervelstorm. Als de wereld om ons heen blijft tollen, moeten we dan niet bij onszelf op zoek naar het oog van die storm? Het punt dat de taoïsten het ‘no-where point’ noemen. Daar is het stil en alles in potentie aanwezig. Daar waar de wereld als het ware open ligt.
Daar kun jij ook zijn, alleen… met je adem. Zouden we in die stilte misschien een stukje kunnen vinden van wat de natuur zo makkelijk lijkt af te gaan, het meegaan met de stroom. Het accepteren dat het leven niet maakbaar is en dat we niet meer kunnen doen dan het ritme van de natuur proberen te volgen.
Dit wens ik jou toe voor 2021…. de rust om corona te laten passeren. Vergeet niet om aandacht hebben aan al de mooie, soms kleine dingen in het leven. Geniet van de mensen die je nu wél om je heen hebt.
Dank jullie wel voor jullie steun dit afgelopen jaar. Samen komen we erdoorheen.