In meditatie ga je op zoek naar de stilte die besloten ligt in jezelf. De stilte die er al is, maar waar je het contact mee verloren bent. Het stiltepunt (no where point) is volgens Zhuangzi – een van de taoïstische meesters – het punt in jezelf van waaruit je de wereld om je heen kunt schouwen. Waar je in rust kijkt naar de wereld die om je heen cirkelt. De wereld met haar illusies, ideeën, wensen, maatschappelijke verwachtingen, regels, overtuigingen, oordelen, meningen van anderen…. Het is een door jezelf geschapen wereld, een door jezelf geschapen werkelijkheid.
Geen oordeel
De Taoïsten noemen dit de 10.000 dingen. In het stiltepunt neem je even afstand tot al die dingen. En kun je zien wat ze zijn: een projectie, een spiegeling…. Een illusie.
In het stiltepunt is geen oordeel, geen dualiteit. Alles simpelweg ‘is’. Het is een oneindige ruimte waar alles nog mogelijk is. Waar je je realiseert dat alles relatief is. Waar goed of slecht allebei gewoonweg bestaan, dat ze slechts labels zijn.
Stiltepunt
Zhuangzi spreekt als het praat over het stiltepunt over de Spil van Dao. Een koker die je voor kunt stellen vanuit de hemel omlaag je lijf in, om je wervelkolom en omlaag de aarde in. In die koker is het stil, net zoals het in het oog van de wervelstorm stil is.
Het is de verbinding tussen hemel en aarde. Maar ook de verbinding met de Oneindige ruimte buiten jezelf, of eigen de ruimte waar je zelf onderdeel van bent. De taoïsten noemen dit ‘het centrum bewaren’: het behouden van de verbinding tussen hemel en aarde. Al die 10.000 dingen houden je volgens hen weg van je centrum. En dus van de verbinding. Volgens de Daoïsten kun je je daarom beter innerlijk cultiveren, dan bezig zijn met uiterlijk vertoon.
